Στοχασμός
Ταιριάζει στον Άνθρωπο να στρέφεται και να θυμάται την Πηγή του. Ανήκει στον άνθρωπο να θυμάται και να αναζητεί την Προέλευση του. Είναι φυσικό του να Στοχάζεται. Να στοχάζεται το Ύψιστο.
Κατά τα λόγια του Αριστοτέλη, ανήκει στον σώφρονα άνθρωπο να στοχάζεται τα Ύψιστα αίτια.
Όταν ο Στοχασμός κυριαρχεί στην οντότητα, η ζωή του ανθρώπου ρυθμίζεται αρμονικά. Το σημείο αναφοράς είναι το Άριστο και σε μια τέτοια περίπτωση ο βίος του είναι δίκαιος.
Οι άνθρωποι χρειάζεταινα θυμούνται, και ο Στοχασμός του Υπέρτατου, που παραπέμπει στην αγνή μας φύση, οδηγεί την Ανθρωπότητα στο Υπέρτατο... Είναι εκείνες οι ιερές στιγμές όπου η ανθρωπότητα και η κτίση συναντούν τον Υπερβατικό Θεό, τον Θεό που είναι μέσα σε όλα και πέρα από όλα.
Είναι σημαντικό και ανθρώπινο να φέρνουμε στο νου και την καρδιά αγνούς λόγους Αλήθειας, να τους στοχαζόμαστε, και να ζούμε μαζί τους την ζωή μας. Οι λόγοι αυτοί είναι ζωντανοί μόνο όταν ξεπερνούμε το γράμμα τους, όταν ξεπερνούμε τα νοήματα τους, και ζούμε το Πνεύμα τους.
Εγώ Ειμί η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή. ...
Είναι καλά να αναπαύουμε την καρδιά μας πάω στα λόγια αυτά –χωρίς καμιά εκλογίκευση.
Εγώ Ειμί η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή....
Στον στοχασμό ενώνουμε τον Εαυτό μας με τους ήχους και τις απηχήσεις, την ουσία των λόγων. Αυτό ανοίγει αμφίδρομη δίοδο προς τον Θεό και σύνδεση με την Χάρη Του. Είναι μια Πύλη στην Αιωνιότητα.
Αυτό οδηγεί σε κάθαρση, σε φυσική ωρίμανση. Όσο πιο πολύ συμβαίνει, τόσο περισσότερη η ωρίμανση, τόσο μεγαλύτερη Κάθαρση. Όταν η Άσκηση είναι πλημμυρισμένη με συνείδηση γίνεται οικουμενική δράση. Μέσα από το χοντρό κόσμο της ύλης αναδύεται ο λεπτός κόσμος του νου.
Ο επαναληπτικός στοχασμός φωτίζει το νου και τον κάνει ένα με την καρδιά. Και, τελικά, η αγνή νοερή μορφή, εγκαθιδρύεται στην οντότητα. Ο συλλογισμός ομοιώνεται με προσευχή για Ενότητα. Αυτή η αδιάλειπτη σκέψη ή ευχή, αν διακοπεί μέσα στο χρόνο, με τον καιρό είτε θα χαθεί είτε θα μείνει λόγος κενός....