Εδώ τοποθετούνται -και εναλλάσσονται συχνά- διάφορα κείμενα και περικοπές για σκοπούς μελέτης και φρεσκαρίσματος της σκέψης και της οντότητας μας
Η Ελευθερία
Ο πρωταρχικός σκοπός και στόχος της Φιλοσοφίας είναι η Ελευθερία. Και το πραγματικό Ερώτημα αληθινά είναι, Ελευθερία ή Θάνατος;... Διότι, χωρίς ελευθερία το είναι μας φαίνεται χαμένο ανάμεσα σε πράγματα που πεθαίνουν. Βρίσκεται υπό υλιστική κατάληψη. Σχεδόν όλη η συνείδηση και η προσοχή μας απορροφάται την περισσότερη ώρα από μύριες εγκόσμιες και περιοριστικές λέξεις, αισθήματα και πράγματα. Η θέαση μας δεν είναι σφαιρική. Δεν είναι διαυγής. Ζούμε μέσα σε όρια. Ο ζωτικός χρόνος του παρόντος, όπου μπορούμε να γευτούμε το άχρονο, λησμονιέται και χάνεται. Είναι με κάποιο τρόπο ο βίος μας αβίωτος. Έστω κι αν δεν το αναγνωρίζουμε εύκολα, ζούμε, όπως λέγει η Παλαιά Διαθήκη, «εἰς γῆν Αἰγύπτου, εἰς οἶκον φυλακῆς, εἰς οἶκον δουλείας».
Παρόλο, όμως, που οι άνθρωποι μπορεί να βρίσκονται δέσμιοι, αυτό δεν είναι ποτέ η πραγματική τους επιθυμία. Αν και δεν είναι πάντοτε φανερή, η επιθυμία για ελευθερία είναι αέναα παρούσα. Και είναιδυνατόν να ζούμε ελεύθερα έστω κι αν είμαστε πολιορκημένοι από τις εντυπώσεις της κοινής ζωής μας.
Ο στόχος, λοιπόν, της φιλοσοφίας εκφράζεται μονολεκτικά ως: Ελευθερία. Και η αλήθεια είναι ότι το κάθε ανθρώπινο ον επιθυμεί την ελευθερία και εκείνη η επιθυμία είναι παρούσα παντού και πάντοτε. Όμως, δεν μπορούμε να ορίσουμε την Ελευθερία. Κάθε ορισμός μας την περιορίζει...
Την επιθυμία για ελευθερία τη συμμερίζεται ο καθένας και εφόσον αυτή είναι σταθερή, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι αυτή βρίσκεται μέσα στη φύση της ανθρωπότητας. Όταν ενεργούν προς αναζήτηση της ελευθερίας οι άνθρωποι δρουν σύμφωνα με τη δική τους φύση. Το γεγονός που μπορεί να παρατηρηθεί όμως, είναι το ότι δεν είναι όλοι που επιτυγχάνουν την απόκτηση έστω και ενός στοιχείου ελευθερίας, ή και αν ακόμα το επιτύχουν, η «ελευθερία» αυτή είναι περιορισμένη και παροδική.
Το θέμα στο οποίο αξίζει να στοχεύσουμε είναι, λοιπόν, το θέμα της ελευθερίας, της Ελευθερίας της ίδιας. Ποια είναι η αληθινή φύση της Ελευθερίας; Πως μπορεί να βιωθεί πλήρως και σταθερά η ελευθερία; Με ποιους τρόπους χάνεται η ελευθερία; Πώς ισχύει αυτό τόσο αναφορικά με τα άτομα όσο και αναφορικά με τις πολιτείες;
Ο Διονύσιος Σολωμός, που σχετιζόταν με φιλοσοφικά κινήματα στην Ιταλία, λέγει στον Ύμνο προς την Ελευθερία, «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή». Αναζητώντας ένα βαθύτερο νόημα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι το σπαθί αυτό είναι το σπαθί της διάκρισης –κληρονομιά του ανθρώπινου γένους.
Εξ άλλου, ο Θουκυδίδης μας λέγει «τὸ εὒδαιμον τὸ ἐλεύθερον». Δηλαδή, η ευδαιμονία, η αληθινή ευτυχία, είναι η ελευθερία».
Η ελευθερία είναι «άνευ όρων» ! αλλά για την εύρεση της υπάρχει ένας όρος. Και ο όρος για την ελευθερία είναι η γνώση της Αλήθειας.
Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο ακούμε την οδηγία:
«γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς».
(Ιω. Κεφ. 8, εδ. 32.)
Η αλήθεια, σ’ αυτή την τόσο ισχυρή δήλωση, περιγράφεται εδώ ως το μέσο με το οποίο μπορεί να αποκτηθεί η ελευθερία. Είναι εύκολο να θεωρούμε ότι κάποιο άτομο, είτε το ίδιο είτε κάποιος άλλος, είτε η απόκτηση κάποιων πραγμάτων ή πλούτου θα είναι το μέσο για την ελευθερία. Παρόλο που τα άτομα έχουν ρόλο να παίξουν, η σημασία αυτής της δήλωσης είναι ότι η αποκάλυψη της ελευθερίας προϋποθέτει τη γνώση της Αλήθειας.
Ακόμα και στη συνηθισμένη περίπτωση, δεν συμβαίνει, όταν μιλούμε ή δρούμε αληθινά, να βιώνεται ελευθερία; Αν όμως, μιλούμε ή δρούμε με δόλο δενβιώνεται ελευθερία. Υπάρχει ένας εσώτερος πόνος που διαρκεί όσο και ο δόλος.
Τι κατανοούμε από την περικοπή που ακούσαμε; Πιστεύουμε ότι κάτι άλλο (από την Αλήθεια) θα μας ελευθερώσει; ....